Senin sesin, gözlerin,ellerin.
Nedir bu aklımdan çıkmayışın?
Belirsizlikse içimi kemirir, seni içime çekerken.
Deli bir rüzgar çıktı kalbimin kapısından,
Baharsız mevsimler yaşadı ömrüm.
Yangınlar yaşadı çöllerinde.
Yalanlarında buldu sonu.
Sana dediğinde bakışlarındaki demir atmış sabahlar vardı.
Gülüşlerinde ise nefessizlik.
Sustum derken boğazın düğümlendi.
Hayatın hangi kıyısından başlamalıyım yazmaya bilmiyorum?
Biz insanlar, hayat denen olgunun içinde bir karmaşa yaratırcasına yarışıyoruz birbirimizle. Yarışın sebebi üstünlük sağlamak, mücadelemizin haklılığını ispat etmektir belki.
Mücadele dediğimiz yorgunluk ise; yolları aynı,fakat mevsimleri farklı bir şehirdir. Ki o şehrin milyonlarca insanı, milyonlarca mevsimi, milyonlarca yüzü, milyonlarca kıyısı vardır.
İncinmiş kollarımda bulamazsın sıcaklığımı.
El olduğun zaman giremezsin kalbin derinine.
Sende üzülürsün belki, ama vurmaz sana dalgalarım.
Ağır ağır gelir kokum sana.
Harcadığın yaşamım,
Ayrılığın kucağında.
İnsanlar kendilerine kaleler kurarlar. Kapılarını kendileri zincirlerler.
İzin verilen insanlar, izin verilen kadar içeri girebilirler. Hatta ihtiyaç dahilinde girişler olur yüreğe.
Ağır söylemler olur içerde, ağır istekler. İstekler karşılandığı müddetçe kendileri ziyaret ederler yüreği. Farkına varılmaz istekler dahilinde girşlere.
Ben, rüzgarsız fırtınalarda dolaştım yıllardır. Yokluklarda bulduğum sevgim yoldaşım oldu. Dilsiz yüreğim hep benle yarıştı uzaklarımda. Adım olmaksızın yazdım her yere benden kalanı.
Ağır gelen söylemler oldu yüreğime. Hançerin ucundan aktı gözlerim. Küçülmüş beyinleri kınadım hep. Yalancı renkleri sorguladım hep, renklerin dalgasında yüzerken.
Her tökezlemede kalkamadım belki göğe. Her ağırlıkta kendimi sordum yüreğe. Kıyısız gecelerin karanlığı aklımdan çıkmaz olmuş.
Düşüncelerimde batan gemiler var. Ellerimde soğuk terler. “Neleri yitirmişim diye? ” baktığımda: “Benim yittiğim” geldi hep cevap diye. Gönlümün yorgunluğunu dindirdiğim “Oh” larımda; aşkım, dostum geldi gözüme.
Açıklarda yüzmek ister belki bedenim. Unuttuğum acılara sarmak isterdim bittiğimi. Gönlümdeki bir damla yaş olup aksaydı nefretim. Kolay olsaydı o kadar affetmek: Her adımımda “Of “ dedirten yargıları.
“Kaybedilen ne olacak? ” düşünmeden çekip gitseydim keşke. Gidebilseydim.
Kal diyorum son bakışların da bu aşkın.
Kalbinle ve gözlerinle kal tükenmeden göz yaşlarım.
Kal ki baharda solmasın gelinciğim.
Gece çökünce insanın yüreğine
Sevmenin verdiği yalnızlıkla kavrulurken;
Gece ölmeyi bilir insan.
Sabah dirilir belki ama o an ölmüştür.
Sevdiği için ölür.
Sabah dirilir o gece ölüğü için.
Koruyamadığım bir ben var göklerde,
Her an akan, her an ıslak.
Bakışlarımda sürgün yollar.
Korumam senden yüreğimi.
Deli ruhum yoruldu nefes boşluğundan.
Uyanmadığım kaçıncı kabusumsun?
Adın takılmış kalemime.
Tutmaz oldu göz yaşlarım mekanını.
Yittiğim duygularım parçalanmış yokluğunda.
Sözlerin kelepçelenmiş boğazımda.
Şarkılarım sensiz çalmaz oldu.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!