Devrim deyince Şiiri - Mehmet Halil

‘’Ne elbiseler gördüm içinde insan yoktu,
Ne insanlar tanıdım üstünde elbise yoktu.’’
Kim bunun suçlusu? Terziler değil mi?
Ne saraylar gördüm içinde insanlık yoktu,
Ne insanlar tanıdım sığınacak yeri yoktu.
Kim bunun suçlusu? Mimarlar değil mi?
Saray yapıp içinde oturamayan, elbise dikip kendi giyemeyen
Tanrılar yaratıp önünde secde eden, ayaklarına kapanan kim?
Güç yapanda mı, yapılan görkemli eserde mi?
Kim kazandırdı onlara bu görkemi, bu etkiyi?

Var olan gücümüzün kıymetini bilemiyoruz…
Gücümüzü, yeteneklerimizi başkalarına sunuyoruz.
Kendimiz köleleşiyoruz…

Görkemli eserler yaratıyoruz
Sanat deyince döktürüyoruz ince ince
Kendimize güvenip, kendimiz olamıyoruz.
Çaresiz kalıyoruz kendimize gelince
Bizi bekliyor gerçek sanat, gerçek devrim
Artık girdaplardan kurtulup kendimize gelelim
Başkasının bizi nasıl gördüğü önemli değil,
Biz bilelim ki
Soysuzlara soyluluk kazandıran biziz
Sanatımızla onları yücelten, görkem kazandıran biziz
O görkemler, o eserlerimiz
Dönüşüyor bizim için zincirlere
Öyleyse, devrim deyince
Önce,
Kendimiz olmak düşüyor bize…