Bir kış geldiğinde bu yüzyılın son baharında,
Yine güler bu devrimci sanki ilk baharında,
Ateşten gönül tutuşur soğuğun her anında,
Dört mevsim var imiş son gönüller zamanında.
Yanmaz ateşsiz kibrit bırak ki kül olmayı,
Biz ki güdenleriz son savaşta bu dâvayı,
Son gönül cephesinin belki de son alayı,
Eğer gönül konmazsa ne yapayım davayı.
Bizler ki son askerler en ön saflar bizimdir,
Sanmayın öldü dava asırlardır diridir,
Bu yüzyıl ki gönül mazlumlarının yeridir,
Belki bu son aşklar bir devrimci yüreğidir.
Kıyamet mi kopmuş da bizlerin haberi yok,
Aşk yok,düş yok,fikir yok yalnız yiyen karnı tok,
Karın tokluğa bakınca hayvandan farkı yok,
Bilmeyen cahillerin gönlü değil karnı tok.
Sevmemek ki tok karnın söylediği yalandır,
Sevme,karnı aç,gönlü yananı oyalandır,
Hayvanın en adisi;bile bile kanandır,
Bizler düşüneni,becerirsen oyalandır.
Biz belki bu yolda son aşık devrimciler,
Yarın isimlerimiz silinir birer birer,
Yalnız şanımız kalsın,densin devrim aşığı,
Aydınlatır evreni o ateşin ışığı.
Kayıt Tarihi : 22.12.2023 00:42:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Aşık ve aynı zamanda devrimci olan bir şairin devrimi metafor olarak kullanarak zamanın gönül ilişkilerini,ve bu düzeni eleştirdiği aynı zamanda da içinde duyduğu aşk duygusunu açığa çıkararak,aşk ile dâhi bir nevi bu zamanın ilişkilerine,cahilliğine isyanda bulunduğu bir şiirdir.
Beğeniyle okudum selamlarımla
Değerlendirmeniz ve iltifatlarınız için çok teşekkür ederim.Size de selamlarla.
TÜM YORUMLAR (2)