Devri Evvel Şiiri - Atila Yalçınkaya

Zülm abad olmazdı devri evvelde,
Yel gelip harmanı harap etmezdi.
Mamur idi her yer, cennet her belde,
Dert gelip bölünse yine yetmezdi.

Harman yeri gibi insanda sine,
Çok acı kedere sabreder yine,
Yeter ki bir zeval gelmesin dine,
Ne kurda ne kuşa kinin gütmezdi.

Geçici dünyada toplanmazdı mal,
Herkeste geçim var, iyiydi ahval.
Rızkını bölse de gelmezdi zeval,
Yediği içtiği yine bitmezdi.

Dosta vefa vardı uzatılır el,
Muhtaca fakire verilirdi bel,
Yapılan ihsanlar bir ömre bedel.
Aç ise komşusu o gün yatmazdı.

Mertlik insanlarda olmuştu ahlak.
Dürüstlük birinci sıfattı mutlak.
Durduk yerde kimse atmazdı talak.
Dünya düşman olsa hakkı satmazdı.

İtibar görmezdi uğursuz namert.
Alnının teriydi en büyük servet,
Sağlık ve sıhhati eldeki devlet,
Rızkına hiçbir gün haram katmazdı.

Sineler sabırla dolup ta taşar,
Kendi hatasına düşmanca yaşar.
Nice zor günleri sabırla aşar,
En ağır kusurda kaşın çatmazdı.