Devasa Orman Şiiri - Emre Doğan

Devasa bir ormandı bu,
Yeşil yapraklar güneşi yalardı sanırım.
İkimize büyük bir gökyüzü ve renkler.
Senin yanında buluttan adamlar belirirdi,
Kapıp kaçacaklardı.
Bense kurtarmak için seni,
Arkaya dönmüş ve koşturuyordum.
Bırakıyordum.

Devasa bir nehirdi bu evet,
Dinlenip iki yudum içiyorum ve doyasıya balıklara kavuşuyorum.
Sarhoş olmuşken iki dumandan bulut beliriyor yanımda.
Seni anlatıyorlar bana.
Beni çeviriyorlar yoluma.
Yapraklara basa basa koşuyorum.
Uçuyorum, yüzüyorum, alevleniyorum.
Kendime geldiğimde sen onlara ait bir kol olmuştun.
Devasa üzüntü vericiydi bu evet.

Kuşlar uçuşurken üstümüzden,
Ben konuşmayı unuturken,
Sen bana tercihlerini sıralıyorsun, ben yokum.
Kahroluyorum.
Sinirden nehirler coşuyor.
Bu devasa bir rüyadır.
Sonu yoktu.
Bir duman daha beliriyor,
İkimizi yutuyor.
Kurtulmaya yüzüyoruz.