" AĞLA GÖZLERİM"
Giden gider ardında kalpte hüzün andıkça
Dök içindekileri tutma ağla gözlerim
Suskun geceler geçer adın ile yandıkça,
Saklayıp ızdırabın yutma ağla gözlerim
AKLIM ŞAŞIYOR
Ruhumda acı var, kalbimde hüzün.
Gözümün ucundan yaşlar taşıyor.
Akar damla damla, dinler mi izin?
Çaresiz haldeyim, aklım şaşıyor.
Ankara Şahit Oldu, Ankara Sustu
Gri binaların arasında bir ışık süzmesi gibiydin,
Eymir’in rüzgarında dağılan saçların,
Ve Kuğulu’da simit paylaştığımız o pazar sabahları...
Ankara, ilk kez seninle bu kadar renkli gelmişti gözüme;
Annem Sen Sevmesini Bilmedin
Annem…
Ben sustum, sen sustun,
Ama suskunluk en ağır cezaydı bana.
Çocuk yüreğim duvarlara çarpa çarpa
Anneye Özlem
Anne…
Sensiz geçen her gün,
omuzlarıma yük, yüreğime dert.
Bir boşluk var içimde,
Bana Mutluluk Borcun Var, Hayat
Ne çok sustum sana,
dilim değil, yüreğim yutkundu her seferinde.
Kaldırımlar ezberledi ayak izimi,
sokak lambaları tanır en karanlık hâlimi.
Beddua
Sensiz güneş üzerime doğmasın varsın
Senin anmadığın adı varsın azrail ansın
Beni tutmayan ellerin böğründe kalsın
En güzel duamken bedduam oldun dilimde...
"Ben ben değilim "
Ben sandığın kişi çoktan öldü de
Beni ben sanmayın ben ben değilim
Ne bir yoldaş var ne dostlar kaldı da
Beni ben sanmayın,ben ben değilim
"Benim de bir evladım vardı"
Benim de bir evladım vardı...
Adı her sabahı güneşe çevirirdi
Küçücük elleriyle dünyayı tutardı
Bir gülüşüyle acımı unuttururdu.
Ben kadınım
Ben kadınım.
Yara izi gibiyim bu toprağın.
Görmezden gelinmiş,
ama hâlâ orada, hâlâ canlı.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!