Dertli Vakit Şiiri - Fatmanur Ahmetbeyoğlu

Esti hazan mevsimim takvimden kopan yaprakla.
Saat durdu,ilerlemez oldu zaman,yokluğa döndü.
Çuval dolusu tecessüs,penceremden sarkan.
Eller doldu sevgiyle,benim ellerim ise kahr-ı kübra.
Loş kalmış bir mahzen,boş her tarafı.

Silik hikayeler teknesi,şelaleden yuvarlandı.
Kara kaplı defterler,alın yazısının ardına sıkıştı.
Verilmiş sözler unutuldu,karalar bağlandı.
Mücrim ağızlar,kendini haklı çıardı.
Ahir zaman...Güven,dürüstlük utanmakta.

Duvarlar yok,her şey aşikar.
Sözler acı,bazısıysa gerçekten uzak.
Beşer olmuş yalan,sinsi; Sanki bir yılan.
Damla yaş akmaz olmuş,bulutlar kurak.
Vaziyet vahim,vakir dertli vakit...

Bir kelam çıkar ağızdan,düşünülmeden;
Sonucu nereye gider? Ne olur neticesi?
Kesilmiş ümitler dağından bir haykırış;
''Ben ve Sen bitmiş! Ben kalmış hep! ''
İnsan hep 'Ben' olmuş.'Sen'siz kalan...