Dert Şiiri - Tuğrul Şenol

bakmıyor güneş gibi
perdenin arkasından
gülüşüne dünyadan geçtiğim...

gülmüyor bir başka güne uyanmış bu gün....

ne kaldırımlar iyi niyetli
ne kahve ne komşular

sıcak çorbası kalmamış
sıcacık çorbacının ücretsiz

kemikler incinmiş bu gün
değmiyor tenine
tenine uzanamadığım....

sanki hiç açılmamış o pencere
perde sanmışım
duvar gölgelerini..

ses etmiyor ince ince
sesini artık duyamadığım...

zaten yağmurlu hava
ne yağıyor ne açıyor
ayrılma arefesinde hep karmaşa

bir gitmek dürtüsü
kuşlar gibi dağılıyor huzur
kovalıyor bir çocuk düşüncelerimi
bir çocuk ki muzur

kaskatı fikirler düşüncelere saplanıyor...

görmüyor bu gün beni
tek tahammülle bakabildiği gözlerimin

bir sokak sanıyormuşum
kara bir duvarmış sakinliğim

korkma diye kılık değiştiriyor sakinliğim

istesem de artık öfkelenemiyorum

bir gemi gitmiş
gelecek geminin saati yok

bir kavuniçi gazoz tanıdık masada
bir de bıçak ayazı
içimi kesiyor
doğruyor neşemi
dökülüyorum yere

tutup da kaldırmıyor
yollarını gözlediğim
geçip gidiyor

ve hain diyesi varken
şeytana
sus ediyorum
ben bunu biliyorum
bir şeyin acısıydı bu
bir şey acısı
bir şey işte

kibrit gibi parlasa da alevi
çabuk bitiyor geçiyor

cam bile kendini kapatıyor bu gün
ay bile saklanıyor
konuşmak yasak mı

oysa başım dönüyor
kapılar dönüp yüzüme
yüzüm dönüp aklıma
aklım dönüp Ona çarpıyor

yalnız değilim biliyorum
tek başımayım
adımlarım beni
bilmiyorum nereye sürüyor....

ateşi yakmış
sözleri getirip sunmuş masaya
bir kaşık gibi çevirip
koru döküyor avcuma

durdurun bunu
bu toprağı kaydırıyor
bu her yeri cam kırıklarıyla dolduruyor
bu beni kandırıyor

bu nasıl bir dert
insana dört duvar arasında
kendini aratıyor

sevmiyor
hep çoktan çok sevdiğim bu gün
kalbimin samanlığına
ilk çırayı o savuruyor

o biliyor
ben kızmıyorum
hiç kızmıyorum
sade
dert...
dert oluyor...

27.10.2018