Derinin Altındaki Insan Şiiri - Kemter A ...

Bir sabah uyandım, aynaya baktım,
gözlerim bana bakmıyordu.
Kirpiklerim bile başka birine aitti.

Kendimi sevmek istedim —
ama hangi beni?
Dünkü ben mi,
bugünkü rol mü,
yoksa çocukken kaybolan koku mu?

Annemin sesini unuttum,
ama tırnak kesme sesini hâlâ hatırlıyorum.
Demek ki sevgi değil, alışkanlık kalıyor insanda.

Bir arkadaşım intihar etti.
O günden beri çay içerken hep iki bardak koyuyorum.
Biri ona, biri suçluluğuma.

Bazen biri “nasılsın” diyor.
Cevap veriyorum:
“Devam ediyorum.”
Oysa doğru cümle şu olmalı:
“Bitmedim ama bittiğim yerden sızıyorum.”

İnsan böyle bir şey işte —
kanıyor ama adını “yaşam” koyuyor.