Derin Sükunet Şiiri - Kasım Kobakçı

Aradığımız o derin sükûnet,
Dünyanın bir ucunda bulunmaz,
Öteki ucunda da saklı değil,
Çok ırak bir menzilde duruyor.
*
Sandığımızdan daha yakında,
Yine de idrak edemeyiz,
Hemen yanı başımızda,
Duyguları donmuş sinemizde.
*
O en mühim hakikat,
Yerin derininde gizli değil,
Göklerin zirvesinde de beklemez,
Ulaşılmaz görünen sevincimizde.
*
Muhtemelen tam karşımızda,
Fakat bakışımız puslanmış,
Muhtemelen dokunuşumuzda,
Algılamayı unutan zihnimizde.
*
Atlas Okyanusu gibi engin,
Erişilmez sanıyoruz,
Halbuki çok basit bir yerde,
Körleşmiş vicdanımızda.
*
O sıcak yaşam pınarı,
Issız çöllerde aranmaz,
Soğuk buzullarda bulunmaz,
Sadece içimizde kilitli.
*
Asıl mesele şurada,
Güneşin ışığı gibi ortada,
Lakin bir perde var önümüzde,
Hissetmeyi reddeden özümüzde.
*
Mistik diyarlara gitme,
Antik efsanelere inanma,
Tek engel, kendi içimizde,
Taşa dönmüş o organımızda.
*
İhtiyacımız olan tek şey,
Şu anın içinde duruyor,
Yine de onu es geçiyor,
Duyumsamayı beceremeyen ruhumuz.