Derdini Dert Sanma Şiiri - Derviş Kaya

De ki, ölünce mutlu olacaksın,
De ki, kefen olacak, mutluluğun,
De ki, içeyim şarabından bir yudum,
De ki mutlu olayım, çoğalsın umudum..

Uzun yolların, kısa yolcuları olurmuş,
İnsan seviyorken gam, keder yol olurmuş,
Özlemek, üç hece, uzun bir yolmuş,
Anladım, onun acısı, onsuzluğun tadı yokmuş..

Bak, nefesimi ve nefsimi teslim ettim yoluna,
Açtım ellerimi, dualar ettim, yüce Rahman'a.
Sana bir isim verecek olsam mesela,
Umut desem, açar mı dalların? Bir kez daha..

Bunu okuyacaklar, öyle sıradan mısralar gibi,
Bilmezler, acım sendin, ben de döktüm içimi,
Leyla'nın Mecnun'u sevme misali, sevdim seni,
Şimdi içim zemheri, özlem koyuyorum ismini..

Tevafuktur, yada bilmem kaderdir,
Bana yansıyan yanı yalnızca kederdir,
Kavuşmak artık zordur, çilemdir,
Bekliyorum, şafağa hasret, güneşe çaktırmadan,
Bekliyorum seni, bu kaçıncı demdir!

Yaşıyorum, buna yaşamak demek mümkünse,
Yokluğun, hiç hissedemeyeceğin bir işkence,
Nefesim dedim ya sana, geçen bir yerde,
Yaksınlar bedenimi, vursunlar sırtıma hançeri,
zeval vermesinler nefesime..

Dur durak bilmeyen bir döngünün içindeyim,
Son durak' ölüm 'diyorlar, yalan! Ben hala gitmekteyim,
Yetmiyor kalbim Dünya'nın kahrına, içten içe ölmekteyim,
Ben peygamber miyim? Bu ne çile yarabbim..

Testi kırılırsa su kalmazmış, menzile varana kadar,
İnsan yorulunca titrermiş, saçtan tırnağa kadar,
Zaman bekliyorken geçmezmiş, ta ki gelene kadar,
Beklemekteyim seni, ya geldin, ya geleceksin, ebede kadar!

İnsan kendi derdini en büyük dert sanarmış,
Başkasını duyunca, kendinin ki hafif kalırmış,
İşte yazdım son cümlelerimi de,
Bu şiirimde bitti, buraya kadarmış...