Depremden Bir Çığlık (6 Şubat Kahramanma ...

Ölüm kalım arası, varlık sadece nefes
Kalın kalın betonlar, olmuş bedene kafes
Hareket mümkün değil, yetmiyor imdada ses
Mekan beni sıkıyor, dar mekan korku bende
Vücudum uyuşuyor, hissetmez oldu ten de

Sessizlik sanki ölüm, duyular etmiş iflas
Bacağımın üstünde, var kocaman bir kalas
Adaklarım bin oldu, Rabbim lutfet bir halas
Ümidim yeşeriyor, gelse de bir tık sesi
Rabbim kaldır üstümden, beni ezen presi

Beton sanki buz olmuş, koca oda bir kovuk
Kemiklerim kırılmış, bütün vücudum soğuk
Yılan olsam çıkamam, yok küçücük bir oyuk
Gündüzmüdür gece mi? yok bir zaman kavramım
Bitti bütün direncim, lütfen! çabuk davranın

Ben burada yalnızım, oğlum, eşim nerdedir?
Bizim evimiz vardı, yeksan olmuş yerdedir
Ölüm hayat arası, bir incecik perdedir
Zaman dondu soğuktan, gün mü geçti, saat mi?
Ben burada üşürüm, dışdakiler rahat mı?

İğne deliği kadar, olsa dışa pencere
İmdat diye haykırdım, harap oldu hançere
Böğrüme demir saplı, benzer paslı hançere
Gözlerim mi karardı, oldu mu? yoksa gece
Ümidim tükeniyor, Rabbim bana bir melce

Kimse yok mu? diyerek, bağıran sesi duydum
Elimdeki demiri, son gayret yere vurdum
Allah(cc)ıma hamd olsun, bu ülke benim yurdum
Heyecan ve korkudan, sanki çıkmıyor sesim
Karşıda bekliyordu, çocuğum ile eşim

Rabbim bize gösterme, tekrar böyle bir afet
Habibin hürmetine, müslümanı sen affet
Fitneyi uzaklaştır, müslümana ver ülfet
Biz aciziz sen Azizsin, yardım eyle kuluna
Kurbanım ben Allah(cc)ım, senin güzel yoluna