Denizin Ürpertici Sakinliği

Benmişim bu aşkı ayakta tutan
Ve senmişsin bizi darmadağın eden.
Ellerimi tutan ellerin nasıl da itti,
Gözlerime aşk ile bakan gözlerin ne ara nefretle doldu?
Ya o dilin, günde kırk kere adımı anan dilin,
Nasıl da döndü "bitti" demeye?

Şimdi, buruşturup attığım bir kâğıt parçası kadar bile değerin kalmadı bende.
Oysa mavi badanalı evimiz,
Güneşin ilk ışıkları gibi parlayan al yanaklı çocuklarımız,
Ve pembe bir bahar dalı gibi filizlenen umutlarımız olacaktı.
Her gece "sen" diye koynuma aldığım, meğer bir yabancıymışsın.
Bilemedim...
Sözlerinin sahte,
Gözlerinin yalan olduğunu,
Bilemedim kalbinin taştan olduğunu.
Matematiği çok iyi bilen ben,
Seni asal çarpanlarına ayırınca yine sıfır çıkacağını bilemedim.

Şimdi, yıkamakla geçer mi vicdanındaki iz?
Yüreğindeki yara?
Dilindeki zindanlara mahkûm ettiğin gün anlamalıydım
Senin bir yalancı olduğunu...
Bilemedim.

İçimde yıkılmış bir mabedin yankısı kaldı.
Zaman, yaralarıma tuz basan bir cellada dönüştü.
İçime ektiğim umutlar, dikenli bir çalıya dönüştü.

Mavi bir masal yazacaktı ellerimiz, ama gri bir sonla buluştu.
Avuçlarımda bir buz parçası gibi eriyip gittin.
Hayallerim, camdan bir kuş gibi kırılıp yerlere saçıldı.
Adın, artık sararmış bir sayfada unutulan bir kelime.

Susmanın kalesine sığındı dilim,
Ve isyan etti yüreğim.
Suskunluk, fırtına öncesi denizin ürpertici sakinliğiydi,
Ve ben korkusuzca yürüdüm o denize.
Şimdi fırtına kopacakmış,
Yer yerinden oynayacakmış...
Umurumda mı?
Ben, yüreğime ilk şehidi vermişim.
Başın sağ olsun, yüreğim...
Başın sağ olsun.
12.12.2024 18:14