Deniz Koç Şiirleri - Şair Deniz Koç

çok bilinmeyenli bir zamanda
bir kaplumbağa ters dönmüş
bi parça lahana yaprağı, bi kabuk!
yazgısını tutmuş herdaim dilinin altında
kara kırbaçları kusmuş göğe
yediği gök'te gördüğü yer'de!

müntehir düş (yaşar ayak) - 2 perde


PERDE I.

Müntehir düş’ler dolanır deliliğime

intihar var içer'im'de ve hani güz geldi diye ıslanıyor
ölüm
aklında
hiç
yokken
tanrının...

'unutmaktan utanması sıkılması olmayan'a '

herşey bilinçhaltımın eseri
hiçbirşey bilincimin halt yemesi,
zaptedilemez benliğimi dize getirmeyi başaramayanların
dize gelmesi...

öy’külü yalnızlığa
…

-Hiçbirşey’in henüz başlamadığı bir varoluş alanında belki “hiç” olamadığın
olamayacağın-

'som yalnızlığa...'

külün sıcaklığı alışana dek,
bi arı sokması
bir an soğuması
külün varlığı...

(küller birikiyor
b
akışlarımda,
başkalaşımlarımda / başka
başka alaşımlarda,
yaşamı tutup tutup silkeliyorum,

'tanrımın elinin negatifine'

Sade ateşin sesi
ve
küllerin düşüşü...

kendine gözgü...

(kendine gözgü kulak ol, demiştin ya!
şimdi sen kendini dinle...
bir de böyle...)

gece sabotajından kaçırırken elinden tutup zihnimin haylaz veledi;
gözlerimi alan şiirin önünde reveransa durdum!
bu çarpıcılıkta ve “uzaklıkta”
bu imgelerde
bu lirik bitmemişliliğin'de kaybolmak...
say ki bulmak hiç istemedim ve gönlüm el vermedi aramaya kendimi...