Deniz Koç Şiirleri - Şair Deniz Koç

Yalan kompetanı bir kediyim,
süt verirler bana ve evlerini temizlememi isterler hep
ki ülkeme döndüğümde arkamdan nanköre çıkar adım
oysa bencilimdir
ve bencileyin düşünemedikleri için kendilerine nankör bakmaya
ürktüklerinden

Ölümcül yaşamak!
Yaşamcıl ölmek / bu ölme’yi
Ölebilmeği yaşamak,
bu yaşama'yı
yaşayabilmeği ölmek,
Yaşanamayan bir “şey”i

yalnızlığından ağzı kulaklarına
/ kuklalarına
/ varan ben;
ben neysem kimsem işte ben,
dört köşe yalnızlıktan olan
ve hiçliğin babalık ettiği...

meşgalelerimin tüm yanıtları hiçlik!
tüm yanıkları
tüm bırakıtları..
bi düş taciri! yim hayatta
düş'te tanrı...

...
...

nısfınnehar rakısına oturmuştur sefer işçilerinin her biri de,
biri az önce yıkamıştır yaşamı,
diğeri tozunu almıştır yaşamakların

zamansız düşüp
ansanmayı bekleme süreçlerinde unutan
sözcüklerimin tuz ve asit
-unutkan ve bulaşkan- ilişkisinde,
içi kavrulan bir özlemlemeyle...
D'oltremare Ozioso'nun sonrasız ruhuna,

Eski bir ünlemden söz açıyordum (acıyordum) az kalsın,
ki niye az kalsın ki?
niye az kalsınlar ki?
Sende
-geceleseler olmaz mı?
Geceyi sende geçirseler...

Ol O Düş...

'görünmek',
gün olabilmiş olur yüz göz oluruz...
sek ve edepsiz yük'lerle...
beşer-i tecelli olur ve

buenos dias...

sanki dünmüş gibi geliyor bana!
-şimdi-
düş'ten merdivenler indiriyorum yere
biri çarpar da gözü açılır diye..

‎
hayatı pipisinin ucunda kendi dışarısına atan bir çocuk!
Düş -
- ün
kucağında biriktikçe;
elleri küle bulanacak