Deniz Şiiri - Necip Emrah Aşıkoğlu

Gözlerimi açtım,
Deniz yine tavanıma ayna tutuyor,
“Illa kalk, hadi buluşalım,” diyor.

Çıkıyorum dışarı, hava mis,
Yaseminler sabahı beyaza boyamış,
Sessiz, güzel bir Ege kasabası…
İnsan burada yaşarsa
Ölüm kapısını çalmayacak,
Zaman duracak,
Üzüntüler uçup gidecek,
Gibi geliyor insana.

Sonra sen geliyorsun,
Elinde bir fincan kahve,
Bir yudum alıyorum,
Dilimde acıs, kalbimde sesin.
İstemsizce okşuyor saçlarını ellerim,
Kıvrımlarını unutmuscasina
Okşuyorum yüzünü
Sözcükler yetmiyor bu dokunuşa
Seni ne çok sevdiğimi
Sadece susarak anlatıyorum.
Yüzümde usul bir tebessüm.

Uzaklardan denizin sesi geliyor sonra,
Biraz nazlı, biraz kızgın:
“Hadi,” diyor,
“Yüzecekseniz gelin,
Yoksa dalgalanırım ha.”

Ölümsüz yapan insani
Bu dingin anlar,
İçi gülen gözler,
Paylaşılan nefesler…
Ve zamanın,
Unutması bizi
Bir süreliğine.