Dengeler Bozulmadan Şiiri - Mehmet Tekmen

Fezadan çekip alsam,büyük yıldız güneşi.
Sorsam ilim adına,bulunur mu bir eşi.
Bilinmez cevap ama,zihinleri dağıtır.
Eskiden anlatılan,masalı hatırlatır.

Sahipsiz bir ev vardı,sanki korku yuvası.
İlerde parıldayan,perilerin ovası.
Sessiz,nefessiz hava; ürpertir yürekleri.
Bırakır tüm işçiler,ses veren kürekleri.

Kaçıp gizlenir tavşan,karga aslâ gak demez.
Artık kükreyen arslan,geyik eti yiyemez.
Zalim zülmü artırır,işkence devri başlar.
Maymunlar asık yüzle,gelen herkesi taşlar.

Senelerin ardından,gelip geçer seneler.
Olayların içinde,olaylar daha neler.
Uzar söz tasvirleri,güzelliklerle dolu.
Bağlanır dinleyenin,ipliksiz eli kolu.

İster ki söz bitmese,sürse sabaha kadar.
Kötülüğün yanında; kimse olmaz,kafadar.
Hata varsa söyleyin,derdinizi anlatın.
Aydınlığa çıkarak,ruhları rahatlatın.

Güneş dursun yerinde,yıldızlar hep parlasın.
Eskisi gibi yine; kedi,köpek horlasın.
İşleri tamam olsun,hiç kimse yorulmadan.
Devam etsin bu hayat,dengeler bozulmadan.