Demirci Ahmet Şiirleri - Şair Demirci Ahmet

üşüyorum,
kurumuş gönül ormanımda
düşünce geçmişe gözüm
üşüyorum
yangının, orta yerinde her günüm
büyüdükçe büyüyor yalnızlık şöleni içimde

Çok yabancı bu şehrin sokakları
Kaldırım taşları evlerin çatıları
En çok da insanların bakışları
Hüzün kokan yağmur bulutları
Onlar bile farklı ağlamaklı

Ben ki güneşin bekçisiydim
eskiden
Gönüllere sevgi tohumları eken
Uzanan elleri göz yaşımla süsleyen
Özümü can elinde kaybetmeden

aşk bende çok başkaydı
bilemezsin
gözlerini yıldızlara,
yüzünü ay ışığına nakış ettim,
gecelerde ruhum dinlensin,
gülüşünü avuçlarıma,

İzlemek isterdim gözlerini
Oturup öylece karşına
Karanlık geceleri aydınlatan
Yıldızları izler gibi...
Unutmak isterdim
Dünden kalan ne varsa

bir bakışında bilirim
birde sigaranın dumanında
karıştırırken çayını
saklar ya hani bardağında
uzun uzun yanar deminde
boşa geçen hayatına

bir kez daha söndü
umudum duman duman gün batımında
bir kez daha kaldım
cigaramla baş başa
karanlığın sessiz kollarında
yaklaştı ölüm sensiz bir nefes daha.

Yürüyorum yıllardır
İçimdeki tüm yollarda
Ne kadar ıssız
ne kadar sessiz
Bir ben kalmışım sanki
Uzun yolculukta

Kaybediyorsun nasılsa kaybetmeyi istemediğini
Sahip olmak için her şeyini verdiğini sevdiğini
Sevdiğinin yanında kollarında en mutlu zamanında
Hiç korkmadan ölmeli onun duaları varken yanında

En korktuğu değil mi sevenin kaybetmek sevdiğini

sanırım yaklaştı gitme vakti
huzursuzluk umutsuzluk çöktü yine

baktığım gördüğüm her kederde
boş kocaman bir çerçeve