Dem Kurmaz, Ham’a Koşarsın

Külli nefsin zaigatun mevt
Her nefis ölümü tadacaktır.
inna lillhi ve inna ileyhi raciun
“Şüphesiz Biz Allah’tan Geldik ve Şüphesiz Dönüşümüz O’nadır.”

Döndürüpte durma boşuna, şu nefsi
İstesende dolmaz ki, tepsi
Bir parça, çulmu
Bu mu, hepsi
Gönüller, kör olunca
Sevgi bir güldür; hak için
Hakk’a da, varmak için
Temah ettiğinse, kendine zulüm
Hem kendin
Hem insanlık, için
Gel de, o gözünü bir güzel doyur

Dur durak bilmez, hep de hesap yaparsın
Sen ne biçim, muhassenatsın
Tüm dünya içinde kalmış, bir zerresin
Ömrün biçiminde de, eriyeceksin
Âlemi senmi, sahipleneceksin
Süleymana bile, kalmadı bu dünya
Son demin, bir kuru makber
Onca istem ve heveslerinle
İçine nasıl, sığacaksın?

Bir gün bende, bu âlemden
Elbet giderim, dedinmi
Elin, dilin, belin yudunmu
Gönül şevkinde, Hakk’a vardınmı
Peki, sen şimdi ne edeceksin?
Susuz hiç, derya olurmu?
Ahmaklar, hep döktüğünü
Akıllılarsa hep ektiğini, toplar
Son demin, yudumunu tattınmı?
Sokak ta kalanlar, ağlar
Boşluğa düşenler, yanar
İçine çöreklenmiş, kötülüğü tattınmı?
Kezzap oluşta, ciğer paralar

Dem kurmaz, ham’a koşarsın
Katli caizle, dostluk yaşarsın
Yuva diye, canın boşarsın
Lütfa değil, terse koşarsın
Sen ne biçim, çocuksun?
Hem var, hem de yoksun
Elbette; günü gelince, sende
Külli nefsin zaigatun mevt
Olacaksın
Peki, o zaman ne yapacaksın?

(05.01.2012) AZAP…