Dem-i Nefes Şiiri - Burak Özkaya

Ben hiçbir zaman,
Bir şeyin sonunu düşünmeden yaşayamadım.
Hep bir korku, hep bir burukluk oldu içimde.
Mesela çocukluğumda,
Bir rüzgara, kuşa meydan okuyamadım.
İsraf edemezdim, sayılıydı adımlarım.

Gökyüzünü doyasıya içime çekemedim.
''Fabrika bacasından farksızdı, ciğerim''.
Bazen, bazen tabakta yarım kalırdı lokmalarım.
Gerçeği hep inkar etmeye çalıştım.
Kabullenemedim.

Kimi zaman unuttum!
der demez, dokundu omuzlarımdan ağır, karanlık bir el.
Hep bir gelecek korkusu ile yaşadım.
Yalnız, kimsesiz, çaresiz kalmaktan korktum.

Dem-i Nefes...

Evet, belki de bu benim tek çaresizliğim.
Alnıma yazılan kusurum.
Ama ben bunu bir türlü,
Kabul edemedim;
Edemedim!

07.12.2017, ÇANKIRI.