Avuçlarında çözülmeyen bir hikmet var senin,
yazgına münferit telaşlar taşıyan gölgene
bir ben ekle,
bir ben su içsin boynundan
ve hep uzağın sesi gibi yankılan tenimde.
Yağmurun topuklarına nispet eden adın
emrivaki bir çıldırışla iniyor odamın karanlık köşesine
ve ben hep,
sana koştuğum yerden yara alıyorum aklıma yakalanarak...delice....
Kayıt Tarihi : 4.9.2019 12:29:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!