Küçükken otobüs camlarına güller çizdi çocuk,
Dedesi koymuş adını Davut.
Ve ufak deresinde çimdi köyünün.
Ürkek ve titrek sarıldı annesine,
Her şimşek çakışında gökyüzünün.
29 Mayıs 988’de yetim kaldı.
Ağladı ağlar hala meçhul kaldı,
Meçhul kaldı ölüm sebebi babasının.
Ahmet Günbay okudu on üç yaşında,
Ağustos’ta ekin tarlalarında.
Adı Davut,
Türkü yaktı köyünün dağlarında.
Hasret ne kadar büyük hasret alın yazısı.
Dönülmez gurbet miydi?
Özlemin gerçek adı.
Çocuk,
İlk şiirini yazdı 994’te Bosna’ya
Ve merak saldı Şili’li NERUDA’ya.
Necip Fazıl okudu ve Attila İLHAN,
Yüreğinde şiir oldu han.
Yirmi ikisinde alevlendi,
İlk aşkıyla evlendi.
Ve Davut,
Deli Şair,
Yaşıyor bağrında Erzurum’un.
Nisan 2007
Davut Ziya ÜzelKayıt Tarihi : 30.4.2007 16:37:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Acılarla dolu yaşamımın özü.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!