Deli Gece Şiiri - Savaş Barha

…Sonra bir filozof oldum.
Herkesin uyuduğu bir vakitte
tozlu raftaki küflenmiş mumu yaktım.

Masama geçtim, iskemleye oturdum.
Hokkaya daldırdığım kuş tüyüyle
en kısasından aforizmalar yazdım.

Yazdıkça yazdım.
Mürekkep tükendi.

Gözyaşı döktüm,
üç, beş de gazel yazdım.

Yoruldum, zaman geçmedi.
Nefesimle mumdaki ateşi üfledim.
Şiirler okudum titrek mum alevi dans etti.

Sıkıldım, Shakespeare’e acıdım.
Ne de acizce yazmış Jül Sezar’ı.

Ben olsam kitabı tersten yazardım.
Hiçlikten, krallığa gitmek yerine;
krallıktan hiçliğe sürüklerdim Sezar’ı.

İlla yüceltmek mi gerek?
Jül Sezar gariban olsa olmaz mı?

Nereden aklıma geldi, anlamadım?
Pir Sultan’ın zihnimde ne işi var?

Pir mi Abdal, ben mi Abdal’ım?
Çok yazdı diye mi Abdal oldu?
Pir olduğu için mi Sultan oldu?

Ne Pir benim ne de ben Abdal.
Sultanlık Pir’e yakışır bana şiir.

Ahh Küçük İskender!
Sankim unutuldun gittin.
Ben gibi arada şiirin gelirdi.

Artık şiirin gelmiyor mu?
Ya öldün ya da evlendin.
Ya da küstün şiirin gelmiyor.

Bana da senden bulaştı.
Bak benimde şiirim geldi:

Güller dalında güzeldir,
senin yüzünde gülmeler.

Sevmek sana yakışır,
seni sevmekse bana.

Ben ki fani oğlu fani.
Ben ki sevince az deli.

Etrafım hep engelli.
Neyleyim sensizliği.

Sen gün, ben gece.
Sen aysın, ben mam.