Debraj Siyah Şiirleri - Şair Debraj Siyah

Sus Şimdi çocuk..!
Hayallerin ateş kırmızısındn,
İki hayat arasına sıkışmış gri ruhlarn siyah örtü altında yıldız yıldız parladığı,
edna yalanları dilin ucundan bir ok gibi yüreklere saplandıgı,
kainatın baştacı olan eşrefı mahlukatta sufi olmayan,bürüd hayatlar esiyor artik.

Utangaç gecenin sessizliğinden bestelenmiş bir yalnızlık çalıyor sanatçı.
dıIIIIıııInnnn deraaraaaee dııııııın dın dnnnn nnnn...
Sanatçi ki;
ne gecelere tanık, sitemkar karamsarların dualarına şahit.
ne yıldızlara tanık, suskun ressamların hüzünlerine şahit.
ne şairlere tanık, aşklara kurban şiirlere şahit.

Zavallı bedenlerini sex için çırpındıkları aşk kuyusunda zehirletttiler narin ruhlarını.
Buz gibi pişmanlıklarla kefenlemek düştü aşkın geride bıraktığı ıstıraplara.
Istırap ki,karamsar şair(ler) in dinlenmeden aşk(a) yazdık(lar) ı şizofren şiir(ler) .
Üstü yorgan gibi örten karanlığın, çıldırtan bunalım(lar) ın adı.
Devrik akan gözyaşların alev püskürten yanar dağları ıstırap.Şairler bilir yine en iyi ıstırabı,acıyı,kahrı,yanlızlığı.Hüküm sürdüğü bu topraklarda bir kral gibi yaşarlar.

Gecenin busesiyle dudak dudağa suskun şizofrenin matemi.
Lâhûtî alemden dinlerken şiirleri
seyreder yıldızlarla dans eden meleği.
Varlıklarının tadına varmadan kaybolur hayalleri,
daha,
saklı prensesini ninni söylerek uyutmadan.

En dibe vurmuş
bir hayatın en
zirvesinden intihar dalışı
yapiyorum parçalanmış
düşlere..şizofrenin eteklerine
vurmuş cesetlerin arasında

Sonsuzluğa düşüyorum ellerimi birakip elleri tutarken. Ellerini arıyorum boşlukta sürtünüp parçalanırken ellerim. Ellerin avuçlarının icinde elleri. Ellerim yalnızlığın soğuğunda. Titriyor ellerin hasretin eşiğinde. İsyan ediyor ellerim ona, ellerin koynundayken elleri. Kopuyor bileklerimden ellerim. Kan döküyor arkasından damarlarım. Sararıyor damarlarım ayrılığına ellerimin. Büzüşüyor kıyıya vurmuş balık cesedi gibi bedenim. Düsüyor sonsuzluğa ellerim, üşüyor onsuzluğa. üşüyorum ölüme. ölüm hissediyorum. Kırılıyor dizim, kan gölüne dönmüş boşluğa kapaklaniyor bedenim. Açılıyor yelken gibi elsiz kollarım. akıyor sonsuzluğa bedenim...

Mutluluğa vaktin olmayacak gecenin sükutunu içerken... Yalnızsın,tek başına ve kimsesiz. Her arayışta devşirilesi acılar dökülür yollarına. Yollar bos, boşlar kimsesiz, kimsesizler sensiz, sensizler ölü... Kimseler bilmedi belki acı çektiğini,hayatın en acıtan yani oldu senin için... Gözlerinden dökülen inci taneleri hasret kaldi hanelerine.. Bilinmezlığe bürünmüş sır gibi ömrün, okuyanı anlamaz seni. Sonunda Gideceksin gec kalınmış bir ölüm gibii... Tutamayacak ellerim ya da elleri, Yetişemeyecekler bildikleri sonrası bir hiçken

Aralıksız sağnak sağnak yağan bulutlara asılmış ajite günahlar bu.

Ebabillerin pençelerinden düşen taşlar gibi her katresi beyin zarımı parçalıyor..

Felç geçiriyor korkudan azazilleşen ruhum.

Cebimde biriktirdim ben tüm yalnızlıklarımı,
şizofreniyi oynarken.
Aşk gibi üzerime çöken karanlığı karamsarın şiirlerine kafiye yapıp ışıktan kaçtım hep... Yarasalar gibi.
Ondandır yarasaların bana Karanlığın Bekçisi diye taktıkları lakap.

Bildiğim ve bil(me) diğiniz tüm gerçekleri unuttuğunuz ruhunuz gibi siyanürle erittim hafızanızdan.İki kelimeyi dudaklarımda ilişkiye girdirip boşaltamadım cenabet çehrelerinize.

Saadet-i dünyeviyemin,tek medar-ı teselli olan:Ölüm.

Kati biliyorum var ölüm.

Sonra Siz Bunun Ardından, Muhakkak ki Öleceksiniz.
Kuran-ı Kerim:Müminun 15