Dar Şiiri - Yavuz Taş

biz ikimizde iriyarı yaratık
bu dar koğuğa nasıl sığdık
yumuyorum beynimi
açıyorum aklımı:
bu dar hücrede sıkıştık
aşkıda yanımıza aldık
barınamayız artık
bu kafa ikimize dar
sende soğuk nefes
bana sensiz nefessizlik mezar

sen bu kafatasında kal
bu damarları sahiplen
tıkandı kan getiren kılcal
veremli sevginle sevgime dal
ben damlasına kadar em
bilirsin koltuğumda kellem

dipsizliğini akıt sanılarıma
darlttıkça daralt felç et
senden ayrı kurgu olmasın
kararttıkça karart
gelgitlerle büyüt gölgeni gitsin gelsin
çarpsın duvarlarına hayallerimin

baş eklesem başıma
sana bana dar
sende deli eden uğultu
bende fısıltı var okadar
nasıl yaşarız?
hangi zamana kadar
tükendi his tükendi
yeter çık düşüncelerimden
yırtılacak zar
ağzımdan kusacağım
rüya sevgi korku
acımak acıtmak kin nefret sorgu
döküp havaya dolduracağım