Dantelli Eldivenlerin Gölgesinde

Prag’da gün batarken,
Eski şehrin taş sokakları,
Adımlarıma yankı olur,

Yavaşça karanlık çöker,
Metalik bir hüzün sarar şehri,
Tarihin izleri duvarlarda,
Keman sesleriyle yankı bulur.

Cafe de Paris’te oturmuşum,
Yıl olması gereken takvimde,
Pencereden Prag Kalesi’nin silueti,
Zamansız bir masal gibi karşımda,

Elimde eski bir seramik fincan,
Kışın soğuk dokusunu unutturan sıcak çikolata,

Tarçın kokulu kurabiye yayılırken etrafa,
Sıcak sarılma hissi dolduruyor taş duvarları,
Her nefeste içimi ısıtan, nostaljik bir hatıra,
Tatlı ve baharatlı bir melodi gibi ruhumda yankılanıyor,
Dantelli siyah eldivenlerimi usulca çıkarırken.

Şapkamın tülleri gözlerimde süzülür,
Sanki bir yüzyıl öncesinin hanımefendisi gibi.

Üzerimde kadife bir ceket,
İçimdeki tutku ve hayranlıkla büyür her dokunuş,
Plaklarda Farid Farjad,
Her nota, aşka ve hasrete dair fısıldıyor bana,
Sanki her melodi,
Bu şehrin yaşadığı tutkulu aşkları anlatır usulca.

İzlemeye doyamadığım yüz bir an belirir camda,
Yüreğimde bir sarsıntı, sanki tüm şehir yerinden oynar,
Ve tam o an, omzumda o tanıdık dokunuş...

Sıcak, güven verici, özlem dolu bir fırtına gibi,
Dudaklarımdan dökülen bir nefes, belki bir dua.!

"Umarım seni çok bekletmedim," diye fısıldar,
Nefesiyle kulağıma,
Sesindeki yankı, şehir kadar derin,
Aşka çağırır beni.

Gözlerimde tarihe ve ona duyduğum hayranlık,
Kalbimde ise tüm duvarları yıkan,
Engin bir tutku ve aşka teslim olmuşluğun izleri.

Prag’da gün batar,
Ama o anda,
Tarih bir aşkı tek dokunuşuyla yeniden yazar.

Ve… Ben, bu büyüleyici anın içinde kaybolurum,
Tutku, aşk, ve şehir bütün olur,

Her nefes alışımda o anın sıcaklığında,
Şehrin ışıkları parıldarken,
Kadın ve Adam, sevdanın vals’ inde,
Ruhlarının derinliklerinde kaybolur.

24.09.2024