Dalgalar Şiiri - Burhan Sevimligil

Deryalarda bir başına kalmış kayık gibiyim.
Savrulurken beklerim,dinmesini hasretinin...
Dünya sarhoş, tek kalmış ayık gibiyim!
En derinindeyim, aşk elçisi gözlerinin.

Siliniyor ufuktan, gözlerinin feneri.
İkinci el hayallerimi, gece karalar.
Duaların belki budur ancak ederi.
Düşündükçe sineme vurur, yaralar!

Hasrete vurur, çağlar gönül dalgaları.
Çelik gibi sert, kılıç gibi keskin.
Hasret kazanır, koparırsa hayatla bağları;
Gecelere, gündüzlere emanet gözlerin...

Soğuktan mi bozulmaz bu özlemin?
Vurur yüzüme taner tane yosun kokusunda.
Ince ince namesinde sesin gecenin,
Çalar durur sessizliğin kulaklarımda!

Uzaklaşalım sensinsizliğin çizgisinden,
Desem ve kapatsam derince gözlerimi.
Bir gül bahçesi düşün soğuk ve inceden,
Kokun bürümüş alev alev tenimi.

Yokluğundan sığındığım dingin liman,
Yıldızları söndür bulunmak üzeredir.
Kaçışır gölgeler, tenin doğar ufuktan.
Sensizliğin dermanı elbet sendedir!

Cemalini görünce ötüşür kuşlar.
Durur dalgalar tutarlar nefesini.
Kaçısır insanlar, bir cenk başlar.
İlk kalkar, en çok seven yalnız yürümesini.

Başıma taç oldun, yerleştin gönül tahtına;
Gönül denizine yük gelmez simanın.
Dalga dalga yarıp kaçsan da bahtına,
Dikilsem ağacı olsam sokağının...