Dağların Söylediği Şiiri - Sebahattin Gü ...

Yastığım buzdandı benim
Baba ocağından
Ana kucağından gelip
Toprağıma düşen fidanlarım vardı
Saramadım sımsıcak
Toprağım közdendi benim

Tüyleri toz dumandı zemheride kuşların
Rüzgâr uğultusunda mersiye taşıyordu
Kıldan ince, kılıçtan keskince yokuşların
Üzerinden yiğitler sıratı aşıyordu

Yemen türküleri üşüdü dağlarımda
Titreyen dudaklarında erlerin
Kaside söyler dilleri
Ağıt yakar gözleri
Açarken buz tutmuş ellerinde umutlar
Kanatları üşümezdi karda kelebeklerin

Yaprak yaprak acılar toplayarak dallardan
Yol aldı doksan bin er ayazında gecenin
Allahuekber dağları uzak düştü yollardan
Yankısı yok semada ışıyan bir hecenin

Hava keskin bir bıçak
Rüzgâr ince bir urgan
Her nefeste yürekler dağlanırken kan gibi
Buz tuttu göz yaşları
Kurudu pınarları
Ahları yankılandı içerden volkan gibi

Tetiğinde mavzerin hırs ile sönüyordu
Karanlıkta erlerin ateş gibi düşleri
İçlerinde derinden bir damar kanıyordu
Kuytularda eriyor sevdanın gülüşleri

Bu sevda düşmanıyla
Buluşmak sevdasıydı
Bu sevda düşmanıyla
Vuruşmak sevdasıydı
Isıtmak için buz tutan ellerini
Namlunun çeliğine yapışmak sevdasıydı

Ses bile yankısından üşüyordu boşlukta
Kırılgan aynalarda varlık buzdan bir heykel
Düşüyor kar gülleri birer birer loşlukta
Paramparça yerlerde yürek, hançer ya da el

Buz ateşten yakıcı
Soğuk tuzdan acıydı
Kansızdı her bir yara
Ölüm tek ilacıydı
Düşerken kardelenler toprağına vatanın
Her biri baş tacıydı

O karanlık gecenin sabahı hiç gelmedi
Kalanlar göremedi aydınlanan yolları
Kapanmayan gözleri yiğitler hiç bilmedi
Ellerinde mavzeri taşımadı kolları

Dağların ayazına
Sıkmadılar tek kurşun
Çizerken bedenleri
Vatan hudutlarını
Bozmadılar rüyasını
Dalında hiçbir kuşun

Şimdi yıldız tozundan karlar iner toprağa
Soğuğunda civanlar üşümesinler diye
Kar ve kan mahşerinden ateş değer yaprağa
Cennet düşer günbegün yollarına hediye