Dağın Ardındaki Şiiri - Mahsun Cihan

Sen, dağların ardı,
Karacadağın öte yüzü.
Bazen hüznü,
Bazen sert kışı…
Sen ki dağın ardındaki şehirdesin,
Ötelerin ötesinde.
Ben ise dağın öbür yamacında
Eteği değil,
Paçalarında Kuru bir köyde.
Seni düşünüyorum,
Karacadağa bakıp ötesindeki seni görmeyi diliyorum her günün sabahında.
Sen işgal bir şehirsin/şehirdesin.
Ben harabe bir köydeyim seni düşlüyorum geceleri.
Yıldızlara bakarım.
Bakarken, yıldızlarla yüzünü çizerim koskoca gökyüzüne.
Heyecanlı bir gece daha yaşarım böylece.
Sanki, sanki ilk defa yaptım böyle bir şeyi
Oysa her gece seni çiziyorum.
Bazen yıldızlarla,
Bazen gündüzün ortasında tenin gibi beyaz bulutlarla.
Bazen yağmur yağar damlacıkların yere vuruşlarıyla çizerim yüzünü.
Kar yağar, üşürüm, parmaklarımla kar’a yüzünü çizerim.
Bir tek dolu yağınca elim kolum bağlanır
Onu da olmayaşına benzetir ve gözümü kapatırım
Aklıma sen gelirsin.
Gözlerim yaşarır daha sıkı kapatırım
Ama bu çare mi