Dağ Dil Verdi Şiiri - Bekir Yalçınkaya

Ferhat’ın Aşk nârını söndürdüğü dağ sensin

Ecyad senin; Cebrail’den asıl sûret veren
Ararat; Nuh tebâya helâkta mühlet veren
Söz tutmaz Okçu’lara Uneyn’de ibret veren
Nebi’yi Zafer’inden döndürdüğü dağ sensin

Güvercin yuvasında, örümceğin ağını
Müşrik gözlere ördün, bağladın kör bağını
İşte buradan açıp o Hicret’in çağını
Sevr’in Deve’ye Resûl bindirdiği dağ sensin

Bir daha tekerrür yok, kaç asırlık aradan,
Muhammedî müjdeye nasib sundu Yaradan
Tepebaşı’ndan Ensar Kapısı’na, karadan
Fatih’in gemileri indirdiği dağ sensin

Miryokefalon denen yerden Sultan’ın geçti
Manuel’in erleri ölüm şerbeti içti
Yalvaç’a Kılıç Aslan yeni bir sayfa açtı
Geçid’inde Bizans’ı sindirdiği dağ sensin

Kaz Çobanı Sarıkız niçin çıktı İda’ya?
İftirayı men için yalvarmaya Hüda’ya
Senden başka kim bilir, ilimsiz bir nidaya
Evlâdıyla Baba’yı ondurduğu dağ sensin

Fatih Pontus’a senden aşırdı otağını
Ağacından yay gerip kuruttu batağını
Bir gün Erciyes, bir gün Keş’te kar yatağını
Mecid ve Muhsin’lere dondurduğu dağ sensin

Köroğlu’nun Bolu’da Bey’i yere serdiği
Sultan Alaeddin’in ‘Cennet’ adı verdiği
Yenişar Anamas’da bir taht daha kurduğu
Kubad-ı Abad’ını kondurduğu dağ sensin

Öyle bir zirvesin ki ilk Güneş sende doğar,
Ay’ın, Yıldız’ın nuru ilk gece sana değer
Sende üç yüz dokuz yıl uyunurmuş ki meğer
Ashab-ı Kehf’in uyku gandırdığı dağ sensin