D a Ğ ı n ı ğı m Şiiri - Elif Kızıltaş

Dağınığım, hani dapdağınık. Oraya buraya savrulan hayallerini toplamaya çalışan biriyim işte.

Aslında onlar gibiyim. Kararsızım; korkuyor benden duygularım ve mantığım.

Bu yüzden suskunum biriktiriyorum içime atılanları. Çoğunu da ben attım büyüttüm bu dilsiz yaratıkları...

En sonunda dilime dolandılar. Bunu hep beklerken, içim içimi yerken, ket vuruldu sözlerime.

Ben susmanın verdiği rehaveti bastırdım, susmadım, sığmadım.Hışımla büyük bir hızla aktım.Suyum bulanık olsa da aktım.
Bendeki kurumuş çatlamış topraklara...

Söz verdim çoğu da tuttum.
Önüme çıkan fırsatları değerlendirirken o çok güvendiğim aklım beni içimde hep yüceltti.

Oysa büyüdükçe küçülen hayatımda gittikçe yer eden
beni kör eden mekanik bir şeyler vardı.

Belki
Belki de dağınıklığım ruhumun katılaşmasının önünde umursamadan duran farklı bir imgeydi. En belirgin öne çıkma çabasıydı, kurtulmak için direnen bir çırpınıştı!
Çırpınıştı!
Çırpınıştı….

Peki neye güveneceğim?
Aklım ve kalbim işbirliği yapmazsa,
biri diğerini hep yaralarsa
hangisine siper olacağım? ? ?

Aman Allah’ım ben neyim böyle?
Bu iki girdabın bir surete hapsettiği
bir şeyim.
Gittikçe hayale karışan
soyutlandıkça yoğunlaşan sesler gibi,
karışığım,
en çokta

D a Ğ ı n ı ğı m.

2004