Cüzzamlı Düşler Şiiri - Serdar Yıldız

Sabırla saklıyorum son sigaramın dumanlarını lanet ciğerlerimde.
Öksüz bedenim isyan ediyor selamete.
İsyan ediyor yüreğim boğulmalarına ve sensiz geçen soluksuz bekleyişlerine,
yürüyemeyişlerine.
Maksat; seni saklayan bir roman yazmaksa;
evet, isyan ediyor ellerim kendi boşluğuna.
Ve maksat yürümekse beraber;
yalnızım işte!
Ağlıyor yollar, yokuşlar.
Sokak lambaları ve ışıklar.
Ağlıyor duraklar,
dükkanlar,
çöp konteynırları,
meydanlar,
bulvarlar,
kaldırımlar,
gökyüzü,
insanlar...
Hesapsız buluşma mekanları
ve sayamadığım tüm sözler ağlıyor.
İsyan ediyor evet, dinliyorsan eğer hayallerim.
Tutup yakalamaya çalışıyor seni,
olmuyor...

Malum, hayal işte.
Hayallerim işte
Yolun sonu hayallerimse,
yolun sonundayım işte...

Oldum olası sevdim gitar tellerini.
İstedim sıcağıyla - soğuğuyla şakılar döktürmeyi uğruna.
Kıskandım babamı ve tüm babaları,
el ele yürüyen sevgilileri...
Ağlıyor ellerim, ayaklarım.
Ağlıyor sırtım,
göğsüm,
boynum,
karnım...
Ve artık görmeyen gözlerim ağlıyor.
Uyuyorsan eğer,
sessizce seni arıyor ruhum herhangi bir arka sokakta.
Bulacak olursa,
senin için yapabileceğim son şey;
inan ne yapabileceğimi düşünmek sadece.
Belki de seni sevip sevmediğimi tartışmak yüreğimle...

Söktüler mi yoksa terziler bu sözü kalbimden?
Artık dikmekten vazgeçtilerse eğer.
Utanmam, isyan ediyorum yettiğince nefesim.
Demedim ya yoksa; kıskandım yalan da olsa tüm sevgileri.
İstanbul ağlamaktan yoruldu artık sevgili.
Neden diye soracaksın şimdi,
saygı duyuyor olsa gerek,
yoksa ne diyebilirim ki?
Özledim yorganımın altına sığınıp düşünmeyi.
Küçük bir çocuk gibi saatlerce düşlemeyi.
Belki de o zaman sürekli tekrar ederdi o aşk hayallerimde,
ister - istemez duyar, dinlersin diye...
Ağlıyor günler, yıllar.
Takvimler ağlıyor,
zaman ağlıyor.
Ve hatırlamaya çekindiğim o son gözlerin ağlıyor.