Buruk Şiiri - Serdar Yıldız

Bensizsin...
Yalnız bensizsin.
Yokluğum
basit bir sokak kemancısının şarkılarında.
Aşkımsa henüz yağmalanmakta...
Dinini asırlardır arayan
fakat bir türlü bulamayan ibadethaneler gibi,
Yoksul, çaresiz.

Karanlıkta ve mumların idariyet ışığı karşısında
yalnız bensizsin.
Üşüyerek ve ürkerek erimektesin.
Bilsen...
bu şehrin kapılarını kırmak geçiyor içimden.
Öyle bir kilit ki;
köküne kadar vefa bilmez,
köküne kadar asi.

Hissiz ve merhametsiz yaşamak sanki.
Yüce bir duvarın 'diğer' tarafında çömelmek,
dediğin;
birisini beklemek.
Sen yalnız bensizsin...
Belki de elleri kolları bağlı bir esirsin
kitap kokan o tanıdık sıralarda...
Yine de bensizliğinlesin.

Hadi üfle mumları!
Sönsün artık o bildiğim ve yaşadığım yaşın.
Bitir bu geceyi bir melek misali.
Sana sadece yanındakiler eşlik edecek;
neler düşündüğünü ve neler hissettiğini bilmeyerek.
Oysa sen hepten bensizsin!
Yokluğum, sıradan bir mumun ateşiyle alevlenirken kalbinde
bir kez daha yaşlanacaksın gözyaşlarında.

Bensizliğinlesin...
Malüm; sararıp solacaksın ya bir yaş daha,
kutlamalısın bunu tüm güzelliğinle.
Yalnız bir şey var,
bensizsin...
Geride bıraktığın yolun sonunda
ve yeni adım atmaya çırğındığın yolun henüz başında
kim bilir kimlerlesin...

Yine de merak etme.
Benim varlığımı bilmen,
seni sevdiğimi bilmen
sosuza kadar mutlu kılsın seni.
Yeni yolunda da ara
ve yine yeni yolunda da sev beni.
İyi ki doğdun sevgili!
İyi ki doğdun...