Cumartesi... Şiiri - Ediz Karaoğlu

Bu sefer tamamen kaybettiğimi anladım her şeyi,
Her şeyi, yani seni,
Ellerimi tamamen bıraktığın hani o cumartesi,
Ve telefonda duyunca o titremeyen, mağrur sesi,
Bu sefer geri dönülmeksizin gittiğini anladım…
Şimdi anlamıyor benim dışımda hiç kimse içimdeki ateşi,
Ve beylik, tekdüze telkinler yiyorum bu aralar,
Hayatıma girişin bir anda, aniden olmuştu,
Gidişin de, gelişine layık oldu ne yazık ki…

Bu sefer ellerimin ısınabileceğine inanmıyorum,
İnanmıyorum, inanmak istesem de,
Gözlerime ruhsuz ve isteksiz baktığın hani o cumartesi,
Ve hissettirdin ya o gece ölümün soğuk nefesini,
Bu sefer kalbimin yetmeyeceğini bir şeylere anladım…
Şimdi baş ucumda duran resmin gülmüyor eskisi gibi,
Ve buğulu camlara yazılan isimler bir bir siliniyor,
Ellerine ilk değdiğim gün benin miladım olmuştun,
Beni hiçe sayıp gidişin sonum oldu ne yazık ki…

08.Nisan.2003
Saat: 22: 00
İstanbul