Çöle Aşık Olunca Şiiri - Kasım Kobakçı

Çöle aşık olunca tenimiz,
Ateş yerine dönüştü dizimiz,
Karanlığın bağrında,
Katran çukurları kaynıyor.

Kör yüreklerde inilti yok,
Geleceğin aydınlığı yok,
Hayallerimizi kucaklayan yıldız ışığı yok,
Meltemli ve uykulu sabahlar yok,
Sessizliği kemiren mezarlık böcekleri yok.

Sen ise bizim topraklarımızda sevincini kaybettin,
Susuz kalmış mor bir gül tomurcuğu gibi.

Acılı bir bozkır yalnızlığı artık günlerimiz,
Gökyüzü ve kıyı sazlıklarının uğultusunda,
Haziran başlarında yaşanan kuraklığın ortasında,
Solmuş umutların boğazda tıkandığı,
Bir örümceğin toprağın alnına çizdiği tablonun,
Olduğu yıldızsız şehir akşamlarında,
Kurumuş sabahlarımızın tomurcukları.

Yüreğimizi bu kadar derinden çürüten,
Akıl almaz ölüm felaketi,
Simpson çölünde kavurucu bir Şubat gününde,
Oysa sosyal bir sevişmeydi hayat,
Hiçbir şey olmadan paylaşmaktı zenginliği,
Artık ateşli silahların felce uğrattığı,
Bir geçmiş sürünüyor ayaklarımızın altında.

Gecede yalnız bir yıldız hayatımız,
Kurak bir haziran ayının erken ateşinde,
Bozkırın ortasındaki taze güllere duyulan susuzluk,
Baharı müjdeleyemiyor zirvelerde kardelenler.

Çatal dilli kertenkeleleri serinletmiyor,
Şubat sıcağında kırmızı kayaların gölgesi,
Bürümüyor bozkırları çiçekli çayırlar.

Burunları kanlı kedi ve köpek soyu,
Yavru ceylanlardan gelecek kan kokusunun peşinde.

Cansızlığın gümrük kapıları,
Ölüme doğru giden,
Banka kodamanlarının silahlı sopalarla üşüştüğü,
Petrol yataklarında.

Kim bilir ne zaman kurtulacak,
Yer kapkaranlık ziftten,
Gökyüzü kara dumandan?

Sabahların cıvıltıları,
Baharın gönüllere tatlı tatlı esen sesi,
Göğün masmavi ufukları,
Artık banka denilen,
Tefeci canavarların,
Kanlı saltanatında.

Sensin gecelerimizi aydınlatan,
Birlikte yolumuza yön verensin,
Solmayan umutların gelincik aşkısın,
Dünümüzü yarınla kucaklayansın.

Kanayan gecelerde yürekleri delen,
Güneşli hayallerimizin altın tomurcukları kopsa da,
Zulmün darlamasından boyunlarımız uzasa da,
Yeşersin gözlerimizde ölümsüz gülümsemeler,
Kum denizinden uzanır gibi uzayan dallar olsun.

Uyanırız bir sabah,
Haziran ayının boş tablosunda,
Yüreklere çökerken doğanın ağır sessizliği,
Parçalanmış gökyüzü hala ufkun ötesinde,
Gecenin çürümüş küf kokularıyla.

Mor bir gül açar,
Güneşin doğuşuyla birlikte,
Yanan tenini serinletir günün kalanında,
Kollarını uzatarak.