Çoktan Unuttum Şiiri - Kasım Kobakçı

Sizlerde kaybettim ruhumu,
Parlaklığına aldandınız, cilalanmış ayakkabılarımın,
Oysa omzumdaki ceketin duruşu, daha önemliydi,
O tokalaşan elim,
Zihnimdeki boş koridorlar,
Örtülmüş nezaketimle,
Buyurun, göremediğiniz o enkaz alanına.
*
Kalabalıktaki, adımı çağırma biçiminiz,
Eski ilahiyi, ezberden okumanız kadar hissiz,
Alışkanlıkla yapan, jestleriniz gibi mekanik,
Sizlerde kaybettim ruhumu.
*
Ben bir yankıyım,
Sesin olur yankısı,
Ses herkeste,
Herkes kalabalıktır,
Ben yokum o kalabalıkta,
Bendim oysa o yankı,
Hiçlik sesimde,
Ses herkeste,
Ben ise hiçlikte.
*
Bu, kendimden bir vazgeçiş mi dersiniz?
Aynalara bakmaktan kaçınmam, bir zaaf mı?
Sanki varlığım, sizin onayınızla mı mühürlü?
Bitti kırgınlığım, tükendi öfkem,
Gücüm kalmadı hareket etmeye, duruyorum sadece.
*
Sizin beklentileriniz oturuyor, artık bakışlarımda,
Sizin ezberlediğiniz hareketlerin tekrarı, jestlerim,
En büyük isyanım, içimde büyüyen sessizlik,
Sizin yarattığınız bir kimliğe uyanıyorum, her sabah,
Çoktan unuttum, ben diye bildiğim o kişiyi.