Çok Yordular Beni Şiiri - Yakup Köstekci

Yordular beni can yordular,
En güzel günlerim bir hiç uğuruna harcadım,
Benim kimsenin mutluluğunda gözüm yoktu,
Öyle çaresiz,
Öyle hissiz kaldı günlerim,
Ne toparlanabildim,
Ne de eskisi gibi ayak da durabildim,
Dermanı olmayan yaralara başkaldırdım.

Yordular beni dermanı olmayan bir sokağa attılar beni,
Benim bu hayata öyle büyük bir beklentim de yoktu,
Engin denizlerde hayalim sadece mutlu olmaktı,
İçimde bir cennet bahçesi küçük bir hayal bahçesi,
Ne hayallerim vardı benim oysa
Masmavi bir gökyüzüm vardı benim
içinde hayaller ile dolup taşan dünyam,
Kuş konmaz kervanların ise geçmez bir diyarda,
Yokluğunda karanlık içinde kaldım,
Yordular beni can çok yordular.

Çok kırdılar beni can,
Ne hayallerim,
Ne de ümitlerim kaldı içimde.
Acımdan hepsi koparıp aldılar benden,
Bir geleceğim vardı benim; Artık o da kalmadı,
Düşlerim bir kum saatinden farksız,
Akıp giden hayallerim şimdi anlamsız,
Geleceğim yarın kalmış,
Geçmişim bir yaşamaktan farksız.

Ben küçük şeyler ile mutlu olan biriydim,
Yordular beni can yordular,
Benim hayalim üç kuruş etmezdi belki,
Ama oda kalmadı,
Ümit hırsızı denenlere kaptırdım geleceğimi,
Ne feryadıma kulak asan oldu,
Ne de neyin var senin diyen oldu,
En zalim dalgalar beni merhametsizce boğdu,
Yordular beni gülüm yordular.

Yordular beni gülüm yordular,
Yüreğimde adı bilinmez bir yara açtılar,
Solmaz dediğim çiçeklerimi soldurdular,
Acıyı çaresizliğin ağır şekilde yaşadım,
Hedefim kimseden üstün olmak değildi,
Dönüşü olmayan yollara sürdüler beni,
Sadece biraz huzur istedim,
Yaşamadan soğudum be,
Yordular beni can yordular.