Çocukluğun kayıp sesleri

Güneş doğdu doğacak yola karşı...
İçerden bile buz tutmaya başlayan camın ardından çevreyi
seyrediyorum... Işıklar., gökyüzünü kış soğuğundan önce.,
düşlerimin içinde kalan bahar şafağına boyuyor...
Asfalttan ayrılıp orman içinden köy yoluna sapıyorum...
. ,
Çamurlu yolda tekerleklerin çıkardığı ıslak seslerin dışında
bütün sesler sanki hala karların altında derin kış uykusunda....
Çocukluğumdan tanışık olduğum doğa., bir kavuşma
öncesinin heyecanını değil de sessiz ve acılı bir uğurlamanın
canlandırmasını yaşatacakmış gibi soğuk duruyor...
Arabadan iniyorum...
. ,
Bakışlarımı kar-buz beyazı içinde renklendirip., şekillendirerek
çevreyi tarıyorum... Buralarda dumanı tüten bir baca olmalıydı
diyorum... Ve bu sessizlik içinde mutlaka bir ses duyulmalıydı...
Mesela dağların eteklerinde buzlanmış raylar üstünde yol alan
bir kara trenin sesi gelmeliydi kulağıma... Yolcusuz istasyona
bir çığlıkla açıktan selam gönderip., sonra geceden kalma sessizlğin sabahında kaybolup gider gibi... Yıllar öncesinin kundaklamış yolculuğumu bir kompartımana saklamış da bilinmezliğin yarınlarına götürüyormuş gibi...
Sesler çocuk kulağımdan çıkıp gözlerimin önünde canlanıyor...
. ,
Sonra hepsi birden kaybolup siliniyor., bütün ışıklar sönermiş gibi...
.
.
Cevat Çeştepe - 2009/2023
"Sesleri duymak-ışığı görmek"