Çocukluğumun Koşusu Şiiri - Huban Asena ...

Küçükken koşardım
Tepeler, bayırlar aşardım,
Ayaklarım kanat, nefesim fırtına!
İçim yanardı tütün tarlaları gibi kavrulmuş,
Dilim kururdu bir çöl taşı gibi…
Ama durmazdım!
Çünkü rüzgârın bana fısıldadığı bir sırrı taşırdım
“Yanan iç, kanatlarını besler!”

Şimdi büyüdüm,
Ama hâlâ koşuyorum:
Hayallerimin peşinden!
Oysa biliyorum
Kimisi uçurum kenarında sallanan bir köprü,
Kimisi kumda yazılı bir isim…
Varsın gerçek olmasın!
Ben yine de
Çocukluğumun o kanatlı ayaklarıyla
Kovalayacağım onları
Ta ki topuklarımda çiçekler açana dek!

İçim yanıyor şimdi de…
Hayal ateşiyle kavrulan bir tarladayım
Her kovalayış, közümü körüklüyor!
Dilim yine kuruyor, boğazım düğümleniyor,
Ama bu kez susmayı seçiyorum
Çünkü biliyorum ki;
Susmak, bazen en gür çığlıktır!
Yanık içimde biriktirdiğim her kıvılcım,
Sessizliğimin derin kuyusunda
Bir yıldız doğuruyor!

Ve işte itirafım
Varsın hayallerim gerçek olmasın,
Ben onları kovalarken
Kendimi yakalıyorum!
Çocukluğumun o yanan nefesi,
Şimdi göğsümde bir volkana dönüştü
Lavları sessizliğimle soğuttum,
Taşları şiire dönüştürdüm!
Koşuyorum…
Yoruldukça yanıyor, yandıkça susuyor,
Sus'arken büyüyorum!
Çünkü en güçlü sözü fısıldadı yüreğim
“İçim yandıkça sus’arım!”