Çocukluğum Şiiri - Seyyah Mehmet Özcan

Herkesinki gibi idi çocukluğum
uyanır uyanmaz televizyonu açar
yataktan kalkmadan voltran seyrederdik
televizyonumuzun uzaktan kumandası yoktu
bizatihi en yakından ben kumanda ederdim.

Her yemek yiyişimde kulağımı çekerdi
ağzını şapırdatma diye annem
çayı açık verirlerdi, çok şekerli içerdim bende.

Hemen dışarı fırlardım
anlaşmışçasına birer ikişer
arkadaşlar sokağa dökülürdü
gelmeyenlerin kapısına gider
koro halinde çağırırdık

En çokta misket oynardık
üçgen, tulum, kök
benim bir mavi misketim vardı
gözümün birini kısar, dilimi ısırır öyle atardım
kırk beş tane misketim vardı, utulunca ağlardım
herkesinki gibi idi çocukluğum

Bir de bisikletim vardı
frenleri ve zili yoktu,
tekerleri yalpalıyordu,
cömertliğinden o hale gelmişti zavallı
ama mahalledeki en afili ve tek bisiklet benimdi.

Yola çıkmayın diye kızardı büyüklerimiz
bizde mahallenin kenarındaki
küçük yokuştan aşağı
pedal çevirmeden kim daha ileri gidecek
yarışı yapardık
zıplayıp dururduk bisikletin üzerinde
hoş hiç birinci gelemezdim ya.

Fren olarak ayaklarımızı kullanırdık
ya iki ayağımızı yere sürterek dururduk
yada oturağın altından arka tekere
ayağımızla bastırır
özel bir fren sistemi oluştururduk
her halükarda olan ayakkabıya olurdu
iki üç ayda bir ayakkabı değiştirir
bir tonda sopa yerdik
herkesin ki gibiydi çocukluğum...