Çocuklar Büyüdü... Şiiri - Süleyman Kılıç 2

Bu çocuklar çok hızlı büyüyor
Yoksa biz mi yaşlanıyoruz çok hızlı
Dokuz ay beklemek bir ömür gibi uzun

Bir ağacın meyvesini beklemek kadar
Heyecanlı ve ümitli
Dokuz ay tam dokuz ay
Anne kuluçkada bir anaç

Doğumu bir ömür alır anneden
Hiç bitmeyecek bir sancı ve ıstırap
Anne , ölüp ölüp sonra dirilir

Çocuğu görünce ne sancı ne keder
Ne yorgunluk ne de bitaplık kalır
Anne ,anne , annelik budur

Bebek bu ,bitmez çilesi hilesi
Hiç büyümeyecek gibi durur
Kendisi küçük ağlaması büyük
Kakası, maması şimdi de bezi

Çocuk büyümüş hangi ara başladı okula
Çocuk bu bir fidan gibi zaman alır
Bir ağaç gibi hızlı meyve verir

Çocuklar ne çabuk büyüyor
Yoksa biz mi yaşlanıyoruz,
Çocuklar söyler bize yılların geçtiğini
Şimdi gözümde çocukluğumu

Canlandırıyor oğlum,kızım

Sanki onlara bakarken kendimi
Sessizce izliyorum biraz da mahcup
Annem ve babama ettiğim eziyetlere
Bakıp bakıp çocukluğuma veriyorum

Sahi çocuklar ,siz hangi ara büyüdünüz
Bir koşuşturma derken sizi unutmuşuz
Siz büyürken
Ya da biz uyurken

Kızım ,bugün küçüklük resmine bakınca
Gençliğime , çocukluğuma götürdün beni sessizce
Ve bugünkü resmini gördükçe
Saçıma düşen aklarla birleşince

Yaşlandığımı , yılların geçtiğini
Kabullendim seni görünce

çoçuklar siz ne kadar da büyümeye
Çabuk solmaya ,kirli dünyayı sarmaya
Ve her şeyinizle değişmeye meraklısınız

Çocuklar,büyürken çocuk kalın
Çocuk gibi temiz anne gibi şefkat abidesi
Büyümeye heveslenmeyin büyüdükçe
İnsan kalınmıyor

Biz büyüdük bakın büyüdük
Yüzümüzdeki ifadeler , çizgilerle
Yol alırken
Ne çok şeyi kaybettik çocukça

Çocuklar,siz büyürken de çocuk kalın
İnsan , yaşlandıkça zaten
Çocuk gibi kalır
Yalnız ve tek başına
Ve çocuk doğar ,çocuk ölür
.......