Çocuk Dünya Şiiri - Abdulkadir Çakmak

Biz çocukken ne kadar güzeldi dünya.
Tertemiz pürü pak.
Ney kötü,kim kötü bilmezdik?
Hep güzeldik, güzel bakardık.

Çocuk gibi bakmayı.
Çocuk kalmayı.
Çocuk olmayı özledim
Tek kötülüğümüz kötü olamamaktı.
Kız kızan arkadaştık.
Söylenen herşeye inanır.
Güzel derdik,
Güzel bakar,
Güzel görürdük.

Kem sözü söylemez,
Söyleneni duymadık,
Kırgınlık dargınlık on dakikamızı alırdı.
Küs gezmezdik,
Dedikodumuz basitti yalanlarımız Pembe,
Kavgalarimiz sığ,
Hiç birimiz farklı değildik.
Hepimiz çocuktuk
Hepimiz güzeldik
Güzel görürdük,
Güzeli görürdük.

Güneş çocuk doğar ufuklardan,
Çocuk yüzümüzü çocukça okşardı.
Ay çocuk görünürdü yükseklerde
Zifiri karanlıklarda çocuk gibi aydınlatırdı çocuk dünyamızı
Yıldız çocuk gibi kayar,
Biz çocukça dilek tutardık.
Çocuk gibi isterdik,
Çocuk gibi görürdük,
Güzeli görürdük.

Rüzgar on yaşında eserdi,
Yüzümüze güler vurur geçerdi.
Kar bile cocuk beyazı yağardı
Taranmamış saçlarımıza.
Çocuk gibi sevinirdik her yağdığında,
Kar gibi bakardık.
Çocuk gibi görürdük
Güzel görürdük
Güzeli görürdük

Çocuk olmak, çocuk kalmak,
Çocuk yaşamak varken
Biz büyüdük dünya büyüdü insanlığımız küçüldü.
Zihnimiz büyüdü aklımız küçüldü
Bedenimiz büyüdü, kalbimiz küçüldü.

Biz büyüdükçe dünya çirkinlesti
Çirkinleşen dünyamıydı yoksa biz mi?
Bizim dünya anlayışımız mı?
Dünyaya bakışımız mı?