Çocuk dedemin umut çocukları

Ufak- tefek
Kısa boylu biriydi
Taşıyamazdı bel küreğini
İp bağlar
Boynuna asardı silah gibi
Yaşlı mı yaşlı
Her gün sokağımızdan geçip
Çalışmaya giderdi

Bizimle oynardı da
“Çocuk dede” derdik ona
Mangal yürekli
Yiğit dedeydi aslında

Umut çocuklarıydık biz
Çocuk dedemin
Yarını demektik
Umutlarını taşıyacaktık
Olduğu gibi
Eksiltmeden
Sonraki kuşaklara

Komşunun kızı evde kalınca
Çabası komşuya düşermiş
Bütün komşular birleşip
Kısmet aramaya giderlermiş
Dertleri
Sevinçleri birmiş
Öyle yaşamışlar
Gelenekleri öyleymiş

Komşusu aç yatarken
Tok yatmamış çocuk dedem
Rahat edemezmiş

Geçmiyor şimdi
Ayrılmış aramızdan
Ölmüş
Umutlarıyla birlikte
Düşünüyorum da
Yapamadık dediğini
Zor muydu?
Kolay mıydı?
Soruyorum şimdi size
Üzüldünüz mü dedeme
Söyleyin
Çok şey mi istemişti bizden