Çocuk adam Şiiri - Ali İhsan Aktaş

/önce düşlerim vuruldu sonra çocukluğum./

oysa bir an önce büyümeliydim
omuzlarıma ağır geliyordu yaşam yükü
hayatın on yıl önünde koşuyordum
yani on yıl küçüktü yaşam benden

tarlada karpuz/ekmek yerken büyütmüştüm çocukluğumu
'çocuk adam'dım ben.
bugün bile yapamayacağım işleri yapmıştım
yaşam benden on yaş küçükken

bir duvar sloganıyla şekilleniyordu bugün ki yüzüm
'işçi köylü elele'
insanlar sosyalist bir devrimin, işçi den mi
yoksa köylü den mi başlamalının kavgasını yapa dursunlar
biz kendi devrimimizi çoktan yapmıştık
'her şeye rağmen yaşamı sırtlamanın devrimi'
yediğimiz her lokma,giyindiğimiz elbise,ayakkabı
o yaşta alnımızdan damlayan terin helaliydi.
ve ben 'çocukluğumu yaşamadım' demeyecek kadar da
gururluyduk

havada uçuşan tebeşir tozuna rağmen
osmanlı tarihinin şanlı geçmişini okuyorduk
tenefüs ziline kesilmiş kulaklarımızın
okul sıralarında kaybolmuşken bedenlerimiz
içeri dalıp böldüler dersi
adımın söylenmesiyle rahatlayan öğrencilerin
bir oh çekmesiyle
iki polis eşliğinde götürüldüm karakola

hiç sokak kavgalarımız olmadı ama yinede
bazen karakoldan geçiyordu yolumuz

-evet öğretmenim
-hayır öğretmenim
-ben yapmadım öğretmenim diyordum
hakim ve savcılara
henüz çocuktum/suçsuzdum

-gidince öğrenirsin ne yaptığını!
oldu sorumun yanıtı
nezarete sokuldum apar topal
zifir karanlık,dar mı dar
biraz gözüm alıştı karanlığa
bir de baktam yanlız değilim
belki var onbeş'çocuk adam'

soruyordu öğretmen(hakim) şikayetçi adama
bunlar da varmıydı
adam yüzümüze bile bakmadan
evet bunların 'hepisi varıdı'diyordu
suçumun ne olduğunu anlamadan
birkaç sene hüküm yemiş,
ancak 'çocuk adam' olduğumdan
cezam ağır para cezasına çevrilmişti
ben artık sabıkalıydım

/hayat; en büyük sevdayı sınayarak işliyordu bize
'memleket sevdası'/

ne tuhaf ben hala suçumun ne olduğunu anlayamadım...

06/10/2007