Çobanlık Şiiri - Enver Bilgiç

Ziyana kaçan sürüleri çevirmek için çılgınca koşarken bilmeden yassı taşların ucuna bastığımda taşın diğer ucu taak diye vay vay kemime vurur, ister istemez tek ayak üstünde seke seke devam eder veya toprağa oturup ufuldanarak acısının dinmesini beklerdim. Eğer yanımda birisi var ise acıya rağmen zoraki gülümseyip, "Acımadı ki derdim"!.. Bir süre sonra ıslık çalar, adını bilmediğim sonunu getiremediğim yarım yamalak sevda türküleri söylerdim. Hayallerim gizli sevdalarım vardı, Sevdamı agaçlara kuşlara kır çiçeklerine söyler mağara duvarlarına kazırdım. Kendi kendime konuşur ortalığa veya sürüye nara atar, sesime dereler karşılık verirdi. İşte o zaman daha çok daha da çok bağırırdım. Köpeklerle yarışır, oynaşır, onlarla konuşur. Kuzulara oğlaklara isimler takardım. Ağaçlara tırmanıp yüksek ve ince dallarında oynar kimi zaman da düşerdim. Eşekten düşmelerin sayısını bile saymazdım. Derelerden veya küçük çalıların üstünden uzun ve yüksek atlamalar yapar, çok uzaklara düzgün ve uz taş atardım. Çomak elimde bir mızraktı sanki. Koca koca taşları kaldırır yuvarlardım. Toz toprak içinde, ot samanla karışık ağaç gölgelerinde ve kuytularında dinlenirdim. Taşlar, kayalar köstebek kubbeleri oturaktı bana. Bazende yemyeşil çimlere uzanır yatardım. Kepeneğim evim, ay ve yıldızlar ışığımdı benim. Buram buram ıtır kokan her mevsim açan çiçeklerim ve gerçekleşmesi imkansız aşklarım vardı. Öylesine inadına doğaldım. Koyun keçi çanları, kuzuların oğlakların meleşmesi, rüzgarın yağmurun sesi, yaprakların hışırtısı, suların şırıltısı ve kuşların cıvıltısı dinlediğim en güzel kusursuz müzik ezgileriydi. Tabiat Anadaki tüm can lar seyircimdi sanki. Meğerse ben o yıllarda bilmeden olimpiyatları Yaşamışım. Kimbilir kayıda geçmeyen sayısız rekorlarım vardır. Herkesin hayallerinin gerçek olması dileğiyle, Selam ve saygılarımla.../ Enver Bilgiç #çoban