Yarınlara yatırdık düşlerimizi.
Civa kıvamında hayat
cıvık toprak,
ezik,
eriyik kar gibi.
İçi ak pak
dışı çamur
kara, kuru...
Sanal aşklar,
sahte gülücükler.
Hissiz hisler yaşanıyor,
yalanlar söyleniyor
pişkin ekmeklere
haksızlık edercesine...
Neden?
Nedir bu buhran,
bilinmezlik...
Nedir bu sahtelik.
Kendine gel artık
ey!
insan denilen mahluk.
Kayıt Tarihi : 8.1.2007 15:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!