Çingene Şiiri - Özgen Öz

Çinge

Bir ateş yanar,
göç yollarının tam ortasında…
Kıvılcımın diliyle konuşur gökyüzü,
dumanı dua olur rüzgâra karışır.
Ve orada,
bir ses yükselir toprağın derinliğinden —
Çinge’nin şarkısıdır bu,
yüzyılların gölgesinde yankılanan.

Kır atların nallarında taşır geçmişi,
yırtık çadırların rüzgârında gizlidir kaderi.
Bir göç,
bir kervan,
bir hikâye —
her biri aynı ateşten doğmuş,
aynı yıldızın altında uyumuştur.

Gözleri karadır Çinge’nin,
ama o karanlıkta bir deniz parlar;
ne kederi saklar,
ne aşkı gizler,
her şey çıplak, her şey gerçek…
Kalbinde sazın sesi,
dudaklarında türkünün kanatları.

Aşka inanır Çinge,
ama sahip olmaz;
özgürlüğü sever,
ama kimseye bağlanmaz.
Severse, rüzgâr gibi sever;
gelir ansızın,
öper alnını,
ve geçip gider...
Bir iz kalır sadece,
ateşin yanındaki külde —
bir damla gözyaşı gibi.

Çingenenin yüreği göç eder her sabah,
bir şehre değil, bir duygunun peşine.
Bilir ki dünya bir durak,
ve her durakta bir parça ruh kalır geride.
Bilir ki insan, toprağa değil,
ruha kök salar aslında.

Küçük çocuklar çıplak ayaklarıyla
toprağın şarkısını ezberler,
kadınlar renk renk etekleriyle
rüzgâra dua eder.
Erkekler sazla anlatır dertlerini,
ve her nota, bir ömrü taşır tellerin üzerinde.

Çinge —
ne bir isim,
ne bir soy…
Bir kaderdir,
rüzgârla yazılmış,
ateşle mühürlenmiş.
Ne doğuya ait,
ne batıya.
Ne zamana tutsak,
ne de bir hikâyeye sığar.

Ve bil ki dostum,
her kalpte bir parça Çinge vardır.
Bir yanımız hep yoldadır,
bir yanımız hep şarkı söyler.
Bir yanımız göçer —
eski bir sevdanın ardından,
bir yanımız kalır —
ateşin kıvılcımında,
gözleri nemli bir anı gibi.

Sonra sabah olur,
göç kervanı yeniden yola çıkar.
Ne geçmiş kalır geride,
ne gelecek umudu;
sadece şu an,
ateşin çevresinde dans eden ruhlar,
ve bir kadın sesi yankılanır sessizlikte:
“Biz rüzgârız,
biz yoluz,
biz Çinge’yiz…”