Çıkmaz Sokak Şiiri - Kazım Başekmekçi

Hani o çıkmaz sokaktaydım.
Sende oradaydın.
Soğuk bir kış gününde.
Kardan adam yapmıştım da
Sen gözlerine bir çift kömür takmıştın.
Burnuna takacak havuç bulamamıştık.
Sen, ağabeyinin şapkasını,
Ben babamın atkısını getirmiştim.
Ve oturmuştuk o soğukta,
Bakakalmıştık eserimize.
Biz,kardan adama dalmışız,
Naciye abam seyre dalmıştı bizi.
Biz kardan adama hayran.
O bize hayran...

Hatırlıyor mu sun, o gün
Doyamamıştık oyuna.
O kardan adamın üstüne,
Kara kışın, ayazın üstüne,
O bembeyaz karın üstüne.
Bembeyaz yüreklerimizle,
Sevgi sözcükleri yazmıştık.
Sonra yanına yöresine,
Yırtık ayakkabılarımızla,
Yumurtalar yapmıştık.
Burada,bu şehirde,
yaşamıştık o günleri.
Coşuyorum,hala arkadaş,
Anlatırken o günleri.

Kar diz boyu.
Ayaz kesiyor adamın nefesini.
Bir de körolası yokluk.
Bence buymuş mutluluk.,
Hiç bir şeye sevinmedim.
O gün orada,
Kardan adama sevindiğim kadar.
Hiç bir anı özlemedim.
Naciye abam'ın bakışını
Özlediğim kadar.

Neydi o günler akadaş!
Derdimiz neydi,şimdi nerdeyiz.
Şehir,aynı şehir.
Sokak aynı,yol aynı.
Havası hiç değişmedi.
Naciye abam yok artık,
Ne,bize masallar anlatan Çavuş Dedem.
Ne,saflığı ile Pembe ablam.
Ne de o kar yağmıyor artık.
Ne değişti,söyler mi sin kardeşim?
Saklambaç oynamak istiyorum da,
Komşular kapılarını açmıyor artık.
Bir küfürdür diz boyu!
Onun kadar kar yağmıyor artık.
Küfürsüz bir gün dahi,
Çocuklar sokaklarda oynamıyor artık.

Ne yaptık kardeşim?
Biz ne yaptık?
Yoksulluğu atmak için üzerimizden
Hırsımıza yenilip,
Acaba küfre mi taptık?