Çıkmaz Şiiri - Hasan Şenkal

Yolcular bir bir dolduruyor koltukları
İmalı bi mekan her birinin gözleri
Ne düşünüyorlar kimi arıyor şehirleri
Yorgun biçare ruhlar kum ve kan yolları

Uzadıkça uzar ağaçlar dizi dizi
Asfalt kendinden bezmiş tekerin izi
Sinsice sokulmuş toprak anıyor bizi
Hava karardı her birinin yüzünde acının izi

Uzakta görünende ne bir köyün bitkin ışıkları
Yolda yalnızca göze batan far lambaları
Köşe başı çatılarından asılan keskin buzları
İçlerinde en ufak mutluluk için hayal kuranları

Yolcuların birçoğu uykuya dalmış
Ben ise muhibbinin yolunda göçebe kalmış
Her biri ıssız virane acınası evler
İçlerinde yasam savası veren yoksul koylüler

Yaprak gibi savrulmuş damar damar Anadolum da
Yanık bir ten,kadife bir ses, gözleri kapansa da
Hayati bir bardağın dudak payı gibi yasıyor
Şehirlerde memleketindir özlemi ocaklarda

Acı bir ses pişmanlık dolu gözler
Bir bataklık bulamaz çare bu kez
Mazluma bu şehir olmuştur artık bir kafes
Beklemekte elde bir kuru ekmek bu kez son nefes.