Çıkacaksınız Şiiri - Kasım Kobakçı

Gene bulunacak, bu cadde, bu rahmet, bu hane seneler sonra.
Çoktan yok olmuş olacaksınız lakin siz.
Çoktan gönülden çıkmış, ebedi dalgalarında,
Tarihsel çağların ebedi helezonunda.

Ne derecede ehemmiyetsizsiniz, siz ve yarenleriniz.
İşleyecek caddeden yine otomobiller, yağacak yine rahmet.
Başkaları bulunacak o vakit, yüzeyine bastığınız bu salonda,
Daha değersiz bir çok nesneyle, bu tuhaf abajur
Kitapların, bu büfe, bu masa, senin eşyaların.

Bundan sonra siz bulunmayacaksınız, ilk aşk yaptığınız bu hanede,
Duvarlarına el sürdüğünüz, nazarını bakışlarınızın,
İçine çekmiş sıcaklığını vücutlarınızın, koklamış, emmiş.
Mekanında kalacak, gene o caddede bu hane, yaşansa dahi seneler
Yaşaracak ayazlık, yağınca rahmet.

Vuracak gene arka kapı, kepenkler kapandığı zaman.
Servi ormanları, aş damı kokusu, pencerelerdeki vibrasyon,
Vuran ara kapı, ayazlıktan geçen yel, kapının zili
Benzer sedalar duyulacak salondan.
Çıkacaksınız bu haneden siz, ahiret yolculuğu gibi bir şey.

Kesinlikle çıkılacak lakin aşikar değil ne vakit çıkılacağı.